Mijn eigen pad

Daar zijn we weer! Vandaag wil ik jullie iets vertellen over het pad dat ik volg en hoe ik op dat pad terecht ben gekomen.

Zoals ik in 'Over Mij' vertel ben ik zo'n 5 jaar geleden al op het pad van persoonlijke ontwikkeling terecht gekomen. Maar toen voelde dat nog als een flinke struggle. Ik had het gevoel dat wanneer ik hiermee aan de slag zou gaan ik door de mand zou vallen. Dat mensen er achter zouden komen dat ik helemaal niets voorstel. Het was werkelijk een brok in mijn maag. Ik moest die toch wel fijne, beschermende muur die ik om me heen had gebouwd gaan doorbreken en dat is eng! Toch wist ik ergens dat het vervelende gevoel niet weg zou gaan door het van me af te blijven duwen. Ik moest het aan gaan. Maar hoe?!

Allereerst ging ik op reis, maart 2016 vertrok ik in mijn uppie naar Vietnam. Ik zou de wereld én mezelf gaan ontdekken. Ik ging er vanuit dáár te leren wie ik was, wie ik graag wilde zijn. Mega spannend vond ik het om dat vliegtuig in te stappen. Er volgden vele onzekere momenten. Nieuwe mensen ontmoeten bracht veel spanning met zich mee. Ik wilde een goede eerste indruk maken en hoopte dat anderen me leuk zouden vinden en graag met me op wilden trekken. Ik was zo bezig met de beste versie van mezelf te zijn dat ik na 4 weken helemaal op was. Ik weet nog goed dat ik in Da Lat in Vietnam in mijn kamer zat, ik voelde me belabberd, verdrietig en ik had heimwee naar huis..

Daar leerde ik dat het kan helpen om te delen met anderen hoe je je voelt. Gevoelens verwoorden dat lukte toen nog niet zo (zeker niet in het Engels), maar ik liet mijn tranen zien aan mijn reisgenootjes en dat was voor dat moment voldoende om me gesteund te voelen en te weten dat het oké is.

Het was tegelijkertijd ook een omslagpunt in mijn reis, met nog 4 weken te gaan besloot ik om me minder druk te maken om wat anderen van me vinden. Ik vertelde mezelf dat wanneer het niet klikte, ik gewoon andere mensen kon zoeken om mee om te gaan en ik mocht af en toe ook best wat tijd voor mezelf nemen. Natuurlijk was het nog steeds niet zo makkelijk. Maar als ik er nu op terug kijk was dat wel een van de eerste (bewuste) momenten waarop ik probeerde mijn gedachtepatroon aan te passen.

Wanneer ik nu terugkijk op mijn reis heb ik veel mooie dingen geleerd. Ik heb geleerd om op eigen benen te staan en zelf keuzes te kunnen maken. Me niet afhankelijk te maken van anderen maar zelf actie te ondernemen. Ik had dan ook allerlei plannen voor wanneer ik thuis zou zijn. Dan zou ik echt mezelf zijn en me van niemand iets aantrekken!?

Toch was dat bij thuiskomst nog niet zo makkelijk. Op reis zag voor mij alles er toch wat rooskleuriger uit. Ik kwam terug en werd verrast door al mijn lieve vrienden en familie met een leuk feestje. Heerlijk vond ik het om weer in die vertrouwde omgeving te zijn. Tot ik me een paar dagen later realiseerde dat alles nog was zoals het was, er was niets veranderd. Natuurlijk vertelde ik al mijn mooie reisverhalen maar niemand was er echt bij geweest. Ik voelde me alleen en al die plannen die ik had verwaterden langzaamaan.

Ik dacht alleen nog maar aan terug gaan, mijn baan opzeggen en weer verder reizen. Ik ging naar veel feestjes, daar was ik ook weer de beste, gezelligste en gekste versie van mezelf. Thuis lag ik vooral boven in mijn kamer te netflixen. Nu weet ik dat dat de makkelijkste optie was. Dat was hetgeen wat ik ook geleerd had op reis, wanneer iets moeilijk was kon je er heel makkelijk voor weglopen.

Totdat er een moment kwam dat mijn moeder tegen me zei: misschien moet je eens met iemand gaan praten. Thnx mam!! Dat was net het zetje wat ik nodig had om weer beter voor mezelf te gaan zorgen.

Ik ging eerst naar de huisarts en die stuurde me door naar een psycholoog. Ik vond het erg spannend om met een psycholoog te gaan praten. Ik schaamde me er ook wel voor, dat doe je toch alleen als het echt niet goed met je gaat? Ergens dacht ik ook nog dat het niet nodig was. Ik was toch jong, gezond, ik had een fijn leven, een warm gezin. Hoezo zou daar iets mis mee zijn? Toch heeft het me in die tijd enorm geholpen. Ik leerde weer wat meer over mijn gedachtepatronen. Ik heb heel veel reflecties geschreven waarbij in de uitkomst altijd bleek dat ik het in mijn hoofd erger maakte dan dat het daadwerkelijk was. Het hielp me om uit de put te komen en weer te genieten van wat ik allemaal had en minder bezig te zijn met wat ik allemaal zou kunnen hebben.

Het beste wat ik in die tijd heb gedaan is het delen met anderen hoe ik me voelde. Ik kan me nog herinneren dat ik toen nog steeds geen idee had waar het heen zou gaan, maar wel dat het de goede richting op ging. Ik had weer vertrouwen dat het wel goed zou komen. Door er over te praten kreeg ik weer wat ruimte in mijn hoofd. Ruimte voor nieuwe ideeën, ruimte om blij te zijn en vooruit te kijken.

In die jaren daarna bleef ik zoekende. Ik had het gevoel stil te staan op persoonlijk gebied. Het ging niet snel genoeg vooruit. Ik was heel wispelturig, ging van de hak op de tak. Probeerde alles aan te grijpen wat nieuw en interessant was. Om het vervolgens weer te laten vallen wanneer het me te veel of te moeilijk werd.

Ik ben in die tijd gewisseld van werk, althans, ik ben in een nieuw team gaan werken: dus nieuwe kansen. Opnieuw beginnen dat ging me meestal wel goed af. Tot dat er dan toch weer een punt kwam waarop ik dacht dat ik door de mand zou vallen, dat ik niet goed genoeg was, niet gehoord en begrepen werd. En ik dacht dat ik geen invloed had op die situatie..

Ik zag ook niet goed welke dingen er wél goed gingen. Zo startten we in het team met 360 graden feedback. Een opdracht waarbij je eerst over jezelf een evaluatieformulier invult en vervolgens ook aan al je collega's vraagt om dit over jou in te vullen. Ik las ze laatst nog een keer terug en daar stonden zo veel mooie dingen op. Op dat moment las ik alleen de 'negatieve' punten en haalde me daarmee ontzettend omlaag.

In 2019 ben ik opnieuw met een psycholoog gaan praten. Maar dit keer had het wel een andere insteek. Ik ben er in die tijd achter gekomen dat ik heel graag wil groeien. Waar ik voorheen wilde dat de psycholoog al mijn problemen op zou lossen, heb ik toen besloten dat ik wilde leren over die 'problemen' waar ik tegenaan liep. Het voelde ook niet meer als een schande om met een professional te gaan praten maar juist als een hulpmiddel. Ook ging ik een assertiviteitstraining volgen in een groep. Dat heeft mijn ogen ook geopend omdat ik merkte het wel leuk en interessant te vinden om met anderen te praten over dingen waar je tegenaan loopt. Dat het juist fijn is om dit te delen met anderen omdat dan blijkt dat je er helemaal niet alleen in staat.

Zo kwam het ook dat ik de gedachte kreeg om daar misschien ooit iets mee te kunnen doen (leek toen nog steeds heel ver weg). Anderen helpen door mijn verhaal te vertellen, anderen aan het denken te zetten over de manier waarop ze hun eigen pad willen bewandelen en vooral stimuleren om in actie te komen. Want dat is hoe ik het ervaar, zo lang je niet in actie komt, gebeurt er niets. Zoals ik in mijn vorige blog ook schreef: als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.

Ik ging in die tijd veel meer delen met anderen wat er in mijn hoofd om ging. Ik denk dat ze af en toe wel eens gek geworden zijn van al de ideeën die ik had. Misschien een opleiding tot HBO Verpleegkundige, dat was ook een makkelijke keuze want die kon ik zo volgen via het werk. Maar nee, dat leek toch niet helemaal te passen. Misschien moest ik dan gewoon iets heel anders gaan doen, uit de zorg. Of toch nog een keer op reis? Ik moet er nu wel om lachen als ik terug kijk op die tijd en hoe graag ik toen vooruit wilde!! Het begon steeds meer zichtbaar te worden voor mij dat verder studeren me wel ging helpen. Toegepaste Psychologie had ik al een aantal keer voorbij zien komen en het duurde uiteindelijk meer dan een jaar voordat ik de knoop doorhakte. Door met mensen te praten over mijn ideeën kreeg ik ook allerlei tips aangereikt en eentje daarvan was de training tot NLP Practitioner.

Mensen vragen vaak, wat is dat dan, NLP? Ja.. dat is een goede vraag zeg ik dan. Ik zal in mijn volgende blog een poging doen om het uit te leggen en te vertellen wat het voor mij betekend heeft.

Inmiddels ben ik terecht gekomen op een pad waar ik me helemaal thuis voel. Ik weet niet waar het pad me precies zal brengen, maar ik weet wel dat ik nog even lekker verder wandel en ga genieten van de tocht. Gelukkig heeft nog niemand het pad voor me uitgestippeld dus kan ik soms ook een zijstraatje nemen. En die zijtraatjes lopen wel eens dood of ze laten me flink omlopen. Ik leer om te accepteren dat ik een bepaalde weg gekozen heb en dat ik altijd nog om kan draaien en weer verder kan gaan waar ik gebleven was.

Heb vertrouwen lieve mensen.

Liefs van Brigit